Więźniowie obozów zagłady podejmowali czasem rozpaczliwe próby zmiany swego losu. Nie inaczej było w pewnym momencie w Treblince.

Powstanie w Treblince

Powstanie, bunt, bunt zbrojny – jakkolwiek tego wydarzenia nie nazwiemy, sprowadza się do jednoznacznie do rozpaczliwego krzyku więźniów o wolność. Wydarzenie to miało miejsce 2 sierpnia 943 roku i zostało zorganizowane przez konspiracyjną organizację, która zawiązała się w początkowych miesiącach roku. Celem buntowników było zniszczenie ośrodka zagłady, a także umożliwienie zbiorowej ucieczki. Niestety, mimo zdobycia broni z niemieckiego magazynu, nie udało się zniszczyć komór gazowych ani zlikwidować załogi obozu. W buncie wzięło udział 800 więźniów, z czego szacuje się, że 200-400 udało się uciec. Niestety kilkaset osób poległo w walce, natomiast końca wojny doczekało tylko niecałych 100 więźniów.

Co stało się z obozem po buncie?

Po powstaniu zbrojnym obóz zagłady funkcjonował jeszcze przez kilka miesięcy. W sierpniu przybyły dwa transporty Żydów, których zamordowano w komorach gazowych, które nadal funkcjonowały. W listopadzie 1943 roku obóz ostatecznie zlikwidowano. Rozstrzelano więźniów z ostatniego komanda, a teren zaorano i zasiano tam łubin. Do czasu likwidacji zamordowano w obozie blisko 900 tysięcy Żydów. Komendant obozu po likwidacji wojny zbiegł przed Amerykanami i został zatrzymany dopiero w 1967 roku, a już 3 lata później zmarł w więzieniu na zawał serca. Pomimo tego, jaka tragedia wiąże się z historią powstania, warto pamiętać o tym bohaterskim czynie więzionych w obozie Żydów.

Olga, f: OscarHdz / Pixabay